« Δεν θα αφήσω τη χώρα να λυγίσει» είπε ο Γ.Α.Παπανδρέου, ο αρχηγός του κράτους που παρέδωσε τη συνολική διακυβέρνηση της χώρας στη διεθνή συμμορία των τραπεζιτών, ο Πρωθυπουργός που υποβίβασε το Ελληνικό Κοινοβούλιο σε ένα σώμα τοποτηρητών που εφαρμόζουν αποφάσεις ξένων.
Επειδή όλα έχουν τα όριά τους, θα μιλήσω εξ ονόματος όλων όσων έχουν υποστεί τις συντριπτικές πολιτικές για τα δικαιώματά τους, το επίπεδο ζωής και το μέλλον των παιδιών τους.
Ίσως θα περιμένετε να αναφερθώ στη κρίση που υπάρχει στα μικρά μαγαζιά αυτής της πόλης και στους συναδέλφους μου που ψάχνουν να δουν πως θα σώσουν τις δουλειές τους. Αυτή τη φορά δεν θα μιλήσω για τα πάθη των συναδέλφων μου, γιατί τα μαγαζιά που θα κλείσουν το επόμενο διάστημα στον Κεντρικό, στην Κοντογιάννη και στην Πλατεία, θα …φωνάξουν για την αδυσώπητη επίθεση που δεχόμαστε.
Θα μιλήσω όμως για κάποιους ανθρώπους που δεν έχουν φωνή, που στριμώχνονται στο περιθώριο της κοινωνίας, που πετάγονται στον κοινωνικό Καιάδα. Είναι οι άνθρωποι που χωρίς την Πρόνοια της κοινωνίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιβιώσουν. Άνθρωποι που η φύση, τους έκανε αδύναμους για αυτοσυντήρηση, άνθρωποι που έχουν απόλυτη ανάγκη την κοινωνική αλληλεγγύη.
Θα μιλήσω λοιπόν για τον Χρήστο. Ένα συνάνθρωπό μας με 67% αναπηρία. Ένα άνθρωπο που έμεινε ορφανός, ένα άνθρωπο που ανήκει σε πολύτεκνη οικογένεια, έναν άνθρωπο που η εργατική καταγωγή του πατέρα του, προσδιόρισε το ταξικό του μέλλον.
Ο Χρήστος αν και γεννήθηκε με αναπηρία, δεν εγκατέλειψε τον αγώνα για επιβίωση. Δούλεψε δέκα συναπτά έτη σε δουλειές δύσκολες και επίπονες. Πολλές νοικοκυρές της πόλης γλίτωσαν κάμποσες εργατοώρες οικιακής εργασίας, γιατί ένα παιδί σαν τον Χρήστο καθάριζε και ξελέπιζε ψάρια από το πρωί ως το βράδυ.
Το παιδί αυτό σήμερα δεν μπορεί να δουλέψει άλλο αφού η κατάστασή του έχει επιδεινωθεί. Κι ούτε οι εύκολες δουλειές, προσφέρονται απλόχερα σε τέτοια παιδιά. Η καλή κοινωνία μας, τα προορίζει για εργάτες καθαριότητας ή για συναφή επαγγέλματα, συνήθως ανθυγιεινά, επικίνδυνα ή επίπονα. Ο Χρήστος δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτά τα στάνταρ. Όχι πια.
Ο πατέρας του Χρήστου που είναι και το στήριγμά του, συμπλήρωσε λοιπόν την απαραίτητη χαρτούρα και αφού πιστοποιήθηκε το ποσοστό αναπηρίας που σας προανέφερα, ζήτησε τη πενιχρή σύνταξη που αυτά τα παιδιά δικαιούνται.
Προσέξτε την απάντηση από το ΙΚΑ. Μεταφέρω λέξη προς λέξη την αιτιολογία απόρριψης ενός εγγράφου, που θα διαθέσω υπόψη της εφημερίδας.
…¨κρίνουμε ότι η κατάσταση της υγείας του δεν επηρεάζει την βιοποριστική του ικανότητα, που να μην μπορεί, ασκώντας το επάγγελμά του ή κάποιο παρόμοιο που να ανταποκρίνεται στις δυνάμεις του και την ηλικία του, να κερδίσει τα 2/3 εκείνου που κερδίζει στην αυτή περιφέρεια και επαγγελματική κατηγορία σωματικά και πνευματικά υγιείς άνθρωπος της αυτής μορφώσεως.¨
Μόλις διάβασα αυτή την απάντηση αποφάσισα να δώσω σε δημοσιότητα το ζήτημα. Καταρχήν ο συγγραφέας του κειμένου δεν αναρωτιέται αν ο Χρήστος μπορεί να βρει δουλειά. Οποιαδήποτε δουλειά. Και επίσης τον συμβουλεύει ότι θα είναι μια χαρά αν βρει οποιαδήποτε ίδια ή παρόμοια δουλειά με τα 2/3 των χρημάτων του ανειδίκευτου εργάτη. Τον συμβουλεύει δηλ. να δουλεύει με 20 ευρώ την ημέρα…
Με λίγα λόγια κάποιοι είπαν στο πατέρα με φωναχτό τρόπο αλλά σιωπηρό κείμενο, ότι αν ήθελε να βρει λύση θα έπρεπε να ακολουθήσει μονοπάτια που όλοι γνωρίζουμε. Μονοπάτια που ο Γ.Α.Παπανδρέου υποτίθεται ήθελε να κόψει. Τα μεγάλα λόγια για εκσυγχρονισμό του Ελληνικού κράτους ώστε οι νόμοι να ισχύουν για όλους και για κατάργηση πελατειακών σχέσεων… ήταν πάλι μόνο λόγια. Στην πράξη έχουμε το έγγραφο που σας προανέφερα με ημερομηνία 2/9/2010.
Και το ερώτημα είναι ένα.
Θα αντιδράσουμε επιτέλους για το Χρήστο, για τον εαυτό μας και για τα παιδιά μας;
Αν όχι ΤΩΡΑ πότε, αν όχι ΕΜΕΙΣ, ποιοι;
Βασίλης Χατζηδάκης
Εάν έχετε 
Δημοσίευση σχολίου